نتایج مطالعۀ کمال و همکاران (1395)، نشان داد که؛ سطح سرمی ویسفاتین در بسیاری از سرطان‌ها افزایش می‌یابد و این افزایش، ارتباط مستقیمی با افزایش میزان بدخیمی و متاستاز دارد.
نتایج مطالعۀ روحی نژاد و همکاران (1395)، نشان داد که؛ در اکثر سرطان هاي انساني افزايش ژنومي در ناحيه کرموزومي 8q24 مشاهده شده است، که غالباَ اين افزايش شامل انکوژن شناخته شده MYC و نواحي اطراف آن مي باشد. از جمله RNA هاي غير رمزگذار مجاور اين انکوژن مي توان به1PVT به عنوان يک پروتو انکوژن اشاره کرد، که ميزان بيان آن ها در بسياري از سرطان ها از جمله کولون، پستان و معده به عنوان بيومارکر تغييرات چشمگيري مشاهده شده است.
بارسوتی و همکاران (2012)، به بررسی ارتباط بین القاء ژن P53 در حضور PVT1 پرداختند. نتایج تحقیق نشان داد که؛ ژن P53 باعث اتصال و واکنش عنصر پاسخ کانیونی در مجاورت 1204miR- می شود. القاء وابسته به ژن P53 از رونوشت ها، درونزایی 1PVT را به طور مداوم نشان میداد.
در سال 2016 نقش بیومارکري ژن 1PVT در تشخیص سرطان پروستات توسط ایلبودو و همکاران مورد بررسی گرفت. مطالعات این گروه نشان داد علیرغم اینکه اگزون شماره 9 این ژن در سرطان پروستات متاستازي داراي افزایش بیان میباشد اما داراي اختصاصیت و حساسیت قابل قبولی نمیباشد.
نتایج مطالعه ژی و همکاران (2015)، نشان داد که؛ میتوان از RNAهای غیرکدکننده به عنوان بیومارکرهای بالقوه جدید برای تشخیص و پیش آگهی CRC و همچنین پیش بینی پاسخ به درمان استفاده شود.