نتایج تحقیق بهراد و همکاران (1395) نشان داد که؛ بین تأثیر دو نوع تمرین بر بازدم با فشار در اولین ثانیه (FEV1)، ظرفیت حیاتی با فشار (FVC) نسبت بازدم با فشار در ثانیه اول بر ظرفیت حیاتی با فشار (FVC1/FEV) و جریان بازدمی 75 -25درصد (%75- 25 FEF) تفاوت معنیداري وجود نداشت؛ اما FVC در گروه تمرین مقاومتی نسبت به حالت پایه بهبود یافت. قلاوند و همکاران (1393)، به بررسی اثر تمرینات هوازي بر فاکتورهاي قلبی تنفسی در مردان پرداختند. پس از هشت هفته افزایش معنیداري در max 2VO، FVC و FEV1، در گروه تمرینات هوازي مشاهده شد، اما تفاوت معنیداري در پارامترهاي اندازه گیري شده در گروه کنترل مشاهده نگردید. قاسمی و همکاران (1391)، به بررسی نقش تمرینات ورزشی هوازی 15 هفته اي در ارتقاء تناسب قلبی و عروقي در کارکنان پروازي پرداختند. حداکثر اکسيژن مصرفي و ضربان قلب حين استراحت قبل از انجام تمرینات در بين دو گروه تفاوتي نداشت. انجام 15 هفته پروتکل ورزشی در گروه مداخله سبب ایجاد افزایش در حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش ضربان قلب استراحتی به صورت معني دار گردید و این تغييرات در گروه کنترل مشاهده نشد. هیچگونه تغییر معنی داری در نمایه توده بدني (BMI) قبل و بعد از مداخله ایجاد نگردید.